ไทย

คิดถึงเวลานั่งมองวัยรุ่นที่สยามที่วิ่งจากร้านคาเฟ่ไปเรียนพิเศษในชุดนักเรียน คิดถึงร้านซ้งเป็ดพะโล้ที่เปิดจนดึก จำได้ว่าตอนกินครั้งแรกในเดือนธันวาคม ปี 2018 อากาศที่กรุงเทพฯ ลดลงไปจนถึง 17 องศาตอนเวลาห้าทุ่ม ผมไม่อยากจะเชื่อว่ารสชาติของซ้งเป็ดพะโล้จะเหมือนกับรสชาติที่คุณยายของผมเคยทำให้กิน คิดถึงการตื่นนอนตอน 7 โมงเช้า แล้วเดินไปขึ้นรถไฟที่หัวลำโพง จากนั้นก็เดินต่อไปที่วัดไตรมิตรเพื่อเอาพระเครื่องให้หลวงพ่อให้พร ผมไปที่วัดนี้มากกว่า 18 ปีแล้ว หลวงพ่อได้เห็นผมเติบโตขึ้น คิดถึงการเดินเล่นบนถนนสุขุมวิทในวันสุดท้ายตอนผมไปเที่ยวเมืองไทยทุกครั้ง ตอนนี้ผมไม่สามารถกลับไปกรุงเทพฯ ได้ และผมก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะหาเวลาทบทวนชีวิตของตัวเอง คิดถึงถนนเยาวราช ถนนแคบ

ร้านอาหารแห่งนี้ชื่อว่า Miki เป็นร้านอาหารเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ในชั้นใต้ดินของห้าง Katong เมนูที่มีชื่อเสียงมาก ๆ ก็คือ แกงหัวปลา ข้าวอบหม้อดิน และก็อาหารพื้นบ้านจีน แม้ว่าผมไปห้าง Katong ตั้งแต่ปี 1980 แต่ผมเพิ่งจะเริ่มไปร้าน Miki ประมาณ 15 ปีที่แล้ว ตอนนั้นไม่เคยรู้สึกว่าอาหารมันพิเศษกว่าร้านอื่น จริงๆ แล้วอาหารที่อร่อยกว่า ถูกกว่า

วันที่ 27 พฤศจิกายนเป็นวันครบรอบแต่งงาน 13 ปีของผมและจอยซ์ แล้วก็เป็นปีที่ 17 ที่เราเจอกัน เราไปดูคอนเสิร์ตตอนไปเที่ยวด้วยกันครั้งแรก แล้วหลังจากนั้นเราก็ไปข้างนอกด้วยกันทุกอาทิตย์ ในที่สุดเราก็แต่งงานกันเมื่อปี 2006 ถึงช้าหน่อยแต่ก็ชัวร์ ความรักของเราได้กลายเป็นความผูกพันธ์นับจากวันนั้น การใช้ชีวิตกับคนอื่นไม่ใช่เรื่องง่าย โดยเฉพาะนิสัยและสิ่งที่สนใจของเราสองคนนั้นต่างกันมาก ภรรยาชอบดูหนังเกาหลี แต่ผมชอบดูละครไทย เขาชอบกินของหวาน แต่ผมชอบกินอาหารเผ็ดๆ ส่วนเรื่องการสอนลูกนั้น จอยซ์คิดว่าต้องเข้มงวดกับลูกๆ แต่ผมคิดว่าเป็นเพื่อนกับลูกน่าจะดีกว่า ในวันเสาร์อาทิตย์ เขาชอบนอนตื่นสาย

เฮ้ สวัสดีโซอี้ พรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดหนู หนูจะอายุ 10 ขวบแล้วนะ 10 ปีที่แล้ว หนูเข้ามาอยู่ในชีวิตของพ่อ และชีวิตของพ่อก็ได้เปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้น พ่อจำได้ว่าวันนั้นตอนตี 5 คืนก่อนหน้านั้น พ่อกับแม่ยังพูดเล่นกันอยู่เลยว่าถ้าหนูออกมาจากท้องแม่วันพรุ่งนี้ หนูก็จะได้เกิดวันเดียวกันกับพ่อเลย แล้วมันก็เป็นจริง เพราะหนูอยากให้พ่อเป็นของขวัญวันเกิดของหนู ตั้งแต่หนูเกิด ชีวิตของพ่อก็ไม่เหมือนเดิมอีก เมื่อก่อนพ่อจะต้องใช้สมาธิจดจ่อกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ แต่ตอนนี้ทำอย่างนั้นไม่ได้อีกแล้ว เพราะว่าถ้าหนูอยากให้เล่นด้วย หรืออยากให้พ่อช่วยอะไร พ่อก็ต้องหยุดงานทุกอย่างเพื่อให้เวลากับหนู แต่จากนั้นไม่นาน

รถเมล์สาย 14 เป็นรถเมล์ที่วิ่งยาวที่สุด ผมแอบขึ้นรถเมล์สายนี้ไปคนเดียวตอนอายุ 16 ผมตัดสินใจว่าจะลาออกจากโรงเรียนตอนม.ปลาย เพื่อไปเข้าเรียน ปวช. ต่อที่สิงคโปร์ โพลีเทคนิค แต่ตอนนั้นพ่อแม่ไม่เห็นด้วยกับผม 26 ปีก่อน ทางเดียวที่จะขึ้นรถเมล์ได้คือต้องยืนรอรถที่ป้ายรถเมล์ ซึ่งมันอยู่ใกล้ๆ บ้านผม จากนั้นผมก็จะลงรถที่ป้ายโพลีเทคนิค การเดินทาง 2.5 ชั่วโมงนี้ คือจุดเริ่มต้นแรกของอาชีพผมในตอนนี้ หลังจากนั้นผมก็รู้แล้วว่า ถ้าผมอยากไปถึงโรงเรียนเร็วๆ ผมจะนั่งรถไฟใต้ดินไปลงที่สถานี Clementi

ทุกครั้งที่ได้ไปเที่ยวเมืองไทย ผมมักจะไปเดินเล่นที่ถนนสุขุมวิทในคืนสุดท้ายเป็นประจำ ทุกครั้งที่กลับมาเดินเล่นที่นี่ ผมเหมือนได้เดินอยู่ในถนนแห่งความทรงจำ ในปี 2002 ผมเริ่มเดินเที่ยวในกรุงเทพฯ หลังจากผมเรียนจบจากมหาวิทยาลัย ผมก็เริ่มสร้างซอฟต์แวร์ และทำธุรกิจ start-up ตอนนั้นระหว่างที่เดินเที่ยวกรุงเทพฯ ผมก็ได้ออกแบบระบบต่างๆในหัวไปพร้อมๆ กัน หลังจากนั้นผมก็กลับมาสิงคโปร์เพื่อสร้างซอฟต์แวร์ ในปี 2005 ขณะที่ผมกำลังเดินไปตามถนนสุขุมวิท ผมก็ได้ตัดสินใจว่าจะออกจากธุรกิจ start-up และเริ่มทำอาชีพที่เกี่ยวกับการศึกษา ผมก็เลยได้ทำงานเป็นครูถึง 6 ปี ผมรู้สึกมีความสุขกับอาชีพนี้มาก

เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เพื่อนของผมมาเที่ยวสิงคโปร์ ทันใดนั้นผมก็ต้องคิดว่าผมจะพาเขาไปที่ไหนดี ที่ที่เขาจะได้เข้าใจวิถีชีวิตของคนสิงคโปร์ที่ไม่เหมือนกับคนไทย แต่ผมก็นึกที่เที่ยวไม่ค่อยออก เพราะผมเองก็ไม่เคยเที่ยวในประเทศของตัวเอง ดังนั้นผมก็เลยถามเขา และเขาก็ตอบเหมือนกับคนไทยทุกคนก็คือเขาอยากไปเที่ยว Merlion ผมนึกได้ว่าผมเองก็ไม่รู้ว่า Merlion อยู่ตรงไหน เพราะว่าผมไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน แต่คิดว่าไม่น่าจะยาก นอกจาก Merlion แล้ว ก็ยังมีที่เที่ยวอื่นๆ ที่น่าสนใจ แต่ผมคิดว่าไฮไลท์อยู่ที่อาหาร ผมชอบกินอาหารไทยมาก และคิดว่าน่าจะพาเขาไปลองชิมอาหารสิงคโปร์ดูบ้าง เพราะเราทั้งคู่อาจจะได้ค้นพบรสชาติใหม่ๆ ที่ต่างจากอาหารของประเทศเรา ผมนึกได้ว่าผมเองก็ไม่รู้ว่า Merlion

นาฬิกายี่ห้อ Titus เป็นนาฬิกาเรือนแรกที่ผมซื้อเมื่อปี 1998 ราคา 177.50 ดอลล่าร์สิงคโปร์ ตอนนั้นผมเป็นทหารปีที่ 2 เงินเดือนของผมเกือบจะไม่พอซื้อมัน ผมไปที่ร้านหลายครั้งในเวลา 2-3 เดือน เพราะว่าผมชอบมองดูหน้าปัดนาฬิกาสีเขียวที่สะท้อนกับแสง ในที่สุดผมก็ซื้อมัน และผมก็ภูมิใจมากที่ได้เป็นเจ้าของนาฬิกาที่แพงที่สุดที่ผมเคยซื้อให้ตัวเอง ผมใส่นาฬิกา Titus เกือบทุกวัน ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย จนได้รับเงินเดือนเดือนแรกจากการเขียนซอฟต์แวร์ มาถึงตอนที่ผมทำสตาร์ทอัพ 4 ปี จนกระทั่งผมออกจากวงการเทคโนโลยีมาเป็นครู

เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ อยู่ในช่วงปี 1987 ถึง 1993 ซึ่งตอนนั้นผมกำลังจะโตเป็นวัยรุ่น มันเริ่มจากผมไปหาเกมคอมพิวเตอร์ที่ห้าง Katong วันนั้นผมไม่ได้ซื้อเกมคอมพิวเตอร์ แต่ผมได้ค้นพบโลกใหม่ของซอฟต์แวร์เถื่อนที่จุดประกายให้ผมสนใจในการเขียนโปรแกรม ในปีนั้นผมได้เรียนวิธีการเขียนโค้ด GW BASIC ด้วยตัวเอง แต่ถึงทุกวันนี้ผมก็ยังเขียนไม่เสร็จ ปีต่อมาผมได้กลับไปที่ร้าน Hardware House และร้าน Basic Computer ในห้าง Katong เพื่อที่จะซื้อเกม อุปกรณ์คอมพิวเตอร์

หลายครั้ง เพื่อนๆ มักจะถามผมว่าอยากลองทำตัวอย่างหรือแชร์ไอเดียเกี่ยวกับโปรเจ็คที่ผมสนใจบ้างไหม เพราะเขาอยากชวนผมไปพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่ผมกำลังสนใจอยู่ตอนนี้ ตราบเท่าที่ผมยังมีเวลา ผมไม่เคยปฏิเสธคำเชิญ เพราะว่าเวลาผมมีปัญหา เช่น แก้bugไม่ได้ ผมก็มักจะถามคนที่ไม่รู้จักทั้งออนไลน์ และแบบเจอตัว พวกเขาก็ยินดีที่จะช่วยผมแก้ปัญหาเสมอ โดยไม่หวังผมตอบแทน ผมก็เลยเชื่อว่าการที่เราช่วยเหลือคนอื่นกลับคืนนั้นเป็นสิ่งสำคัญมาก ผมก็เลยทิ้งโค้ดที่เป็นประโยชน์ไว้ใน Github แล้วผมก็ชอบอ่านกระทู้ถาม-ตอบใน Stackoverflow ด้วย ถ้ามีคนส่งอีเมลมาถามคุณว่าจะช่วยเขาแก้bugได้ไหม คุณควรช่วยเขาเลย และหากมีคนมาขอให้คุณช่วยแชร์ความรู้เล็กๆ น้อยๆให้ คุณก็ควรตอบตกลงเช่นกัน คุณได้เพื่อนใหม่ซึ่งพวกเขาก็ได้รับความรู้ใหม่ๆ