รถเมล์สาย 14 เป็นรถเมล์ที่วิ่งยาวที่สุด ผมแอบขึ้นรถเมล์สายนี้ไปคนเดียวตอนอายุ 16 ผมตัดสินใจว่าจะลาออกจากโรงเรียนตอนม.ปลาย เพื่อไปเข้าเรียน ปวช. ต่อที่สิงคโปร์ โพลีเทคนิค แต่ตอนนั้นพ่อแม่ไม่เห็นด้วยกับผม 26 ปีก่อน ทางเดียวที่จะขึ้นรถเมล์ได้คือต้องยืนรอรถที่ป้ายรถเมล์ ซึ่งมันอยู่ใกล้ๆ บ้านผม จากนั้นผมก็จะลงรถที่ป้ายโพลีเทคนิค การเดินทาง 2.5 ชั่วโมงนี้ คือจุดเริ่มต้นแรกของอาชีพผมในตอนนี้ หลังจากนั้นผมก็รู้แล้วว่า ถ้าผมอยากไปถึงโรงเรียนเร็วๆ ผมจะนั่งรถไฟใต้ดินไปลงที่สถานี Clementi แล้วก็ต่อรถเมล์ไปลงหน้าโรงเรียน ส่วนรถเมล์สาย 14 ผมจะขึ้นเฉพาะวันที่ต้องการการพักผ่อนเพิ่ม หรืออ่านหนังสือ เพราะผมมีเวลาอยู่บนรถ 2 ชั่วโมงครึ่ง
แม้กระทั่งเมื่อผมอายุ 15 ผมก็นั่งรถเมล์สาย 14 ไปร้านขายเทป Francis ที่ห้าง Katong เพื่อเล่นวิดิโอเกมทุกวันศุกร์ ในตอนนั้น การเดินทางนั้นดูจะยาวนานเพราะว่าผมไม่มีความอดทนในการเดินทางไกลๆ เช่น การเดินทางไปทำงานที่อินเดีย
ตอนที่ผมเริ่มทำ start up ในปี 2000 เวลา 1 ชั่วโมงที่อยู่บนรถเมล์ ผมสามารถอ่านหนังสือหรือทำงานบนโน้ตบุ๊คไปด้วยได้
วันนี้คือวันที่ครบรอบ 10 ปีของการนั่งรถเมล์สาย 14 ครั้งแรก ในช่วงนึงของชีวิต ผมจำได้ว่าผมได้ใช้ชีวิตบนรถเมล์สาย 14 ที่ทั้งยาวนาน น่าเบื่อและขรุขระเกือบแทบทุกวัน ผมไม่เคยนึกว่าจะมีวันที่จะได้นั่งรถเมล์เป็นครั้งสุดท้าย เพราะหลังจากเรียนจบ และไม่ได้ทำ start up แล้ว ผมก็ไม่ได้นั่งรถเมล์สาย 14 อีกเลย
