คิดถึงเมืองไทย

คิดถึงเวลานั่งมองวัยรุ่นที่สยามที่วิ่งจากร้านคาเฟ่ไปเรียนพิเศษในชุดนักเรียน

คิดถึงร้านซ้งเป็ดพะโล้ที่เปิดจนดึก จำได้ว่าตอนกินครั้งแรกในเดือนธันวาคม ปี 2018 อากาศที่กรุงเทพฯ ลดลงไปจนถึง 17 องศาตอนเวลาห้าทุ่ม ผมไม่อยากจะเชื่อว่ารสชาติของซ้งเป็ดพะโล้จะเหมือนกับรสชาติที่คุณยายของผมเคยทำให้กิน

คิดถึงการตื่นนอนตอน 7 โมงเช้า แล้วเดินไปขึ้นรถไฟที่หัวลำโพง จากนั้นก็เดินต่อไปที่วัดไตรมิตรเพื่อเอาพระเครื่องให้หลวงพ่อให้พร ผมไปที่วัดนี้มากกว่า 18 ปีแล้ว หลวงพ่อได้เห็นผมเติบโตขึ้น

คิดถึงการเดินเล่นบนถนนสุขุมวิทในวันสุดท้ายตอนผมไปเที่ยวเมืองไทยทุกครั้ง ตอนนี้ผมไม่สามารถกลับไปกรุงเทพฯ ได้ และผมก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะหาเวลาทบทวนชีวิตของตัวเอง

คิดถึงถนนเยาวราช ถนนแคบ ๆ ที่รถและผู้คนเบียดเสียดกัน รวมถึงกลิ่นหอมของเนื้อย่างทุกๆ หัวมุม

คิดถึงความเงียบสงบของหัวหิน เวลากลางคืน มันมืดจนมองไม่เห็นแม้ว่าผมยกมือขึ้นมาดูใกล้ๆ หน้า แต่ผมก็ยังได้ยินเสียงจิ้งหรีดไกลๆ

คิดถึงเขาเสม็ดนางชีที่อำเภอตะกั่วทุ่ง มันเป็นเขาที่สวยที่สุดที่ผมเคยเจอ

คิดถึงเสียงของคนไทย มันคือภาษาที่ผมฝึกอยู่สี่ปี และผมก็ฝึกฟังภาษาไทยใน Youtube, Facebook และตอนขับรถ ทุกครั้งที่ผมได้ยินคนไทยพูดไทยในสิงคโปร์ ผมจะตั้งใจฟังเพราะผมรู้สึกว่าได้เจอคนรู้จักในต่างประเทศ

คิดถึงรอยยิ้มของคนไทย เพราะผมรู้ว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก และทำให้คนไทยยิ้มไม่ออก ผมหวังว่าโรคระบาดจะหายไปเร็วๆ นี้ และคนไทยจะกลับมายิ้มได้อีกครั้ง

คิดถึงพลังของคนไทยที่รวมใจเป็นหนึ่งเดียวเมื่อเจอเรื่องร้าย แม้ว่าคนไทยเหล่านั้นจะไม่รุ้จักพวกเขาก็ตาม เช่น ตอนที่เด็ก 13 คนติดถ้ำ

เรื่องเหล่านี้ช่วยเตือนใจว่าทำไมผมชอบเมืองไทย ไม่ใช่เพราะว่าอาหารอร่อย หรือของถูก แต่เป็นความสนิทสนมกลมเกลียวของผู้คนที่มีต่อกัน

ผมคิดถึงเมืองไทย คิดถึงบ้านหลังที่สอง